Αγιόκαμπος

ΑΓΙΟΚΑΜΠΟΣ

Η περιοχή του κυρίως Αγιόκαμπου βρίσκεται ανάμεσα στα όρια των δύο κοινοτήτων Σκήτης και Σωτηρίτσας. Είναι η πρώτη περιοχή του αγιοκαμπίτικου χώρου που άνοιξε το δρόμο για την αξιοποίηση του. Μέχρι το 1940 εκτός από ψαροκαλύβες και ένα μικρό καφενεδάκι δεν υπήρχε τίποτε άλλο. Η παραλία ήταν γεμάτη από σκίνα και παλιούρια. Σπάνια έβρισκε κανείς πού και πού κανέναν παραθεριστή. Σπίτια δεν υπήρχαν και μόνο σε πρόχειρες καλύβες από φτέρη στεγάζονταν οι Αγιώτες, όταν κατέβαιναν για αμμόλουτρα. Οι νέοι της εποχής εξάλλου δεν ήξεραν κολύμπι και μόνο τα πόδια τους έβρεχαν στη θάλασσα, οπότε το ενδιαφέρον τους  για αυτήν ήταν μειωμένο.

    Μετά το 1950 άρχισε κάπως ο κόσμος να πλησιάζει τη θάλασσα. Οι νέοι άρχισαν να μαθαίνουν κολύμπι κι έτσι πύκνωσαν τις επισκέψεις στον Αγιόκαμπο. Ο δρόμος για τον Αγιόκαμπο ήταν ανοιγμένος μέχρι το Ντιρέ και μέχρι εκεί άνετα κυκλοφορούσαν τα φορτηγά αυτοκίνητα. Στη συνέχεια όμως η διαδρομή συνεχιζόνταν μέσα στη ρεματιά και το ταξίδι ήταν δύσκολο, γιατί ο δρόμος περνούσε μέσα από το Ντιρέ (ντερέ=ρέμα).

   Μετά το 1960 έγινε νέα χάραξη του δρόμου για τον Αγιόκαμπο και έτσι άρχισε η τακτική συγκοινωνία με λεωφορεία και η περιοχή πήρε μια άλλη όψη με τη δημιουργία νέων κέντρων και με την ανέγερση πολλών κατοικιών από ντόπιους και ξένους.

    Ο Αγιόκαμπος έχει μια πεντακάθαρη θάλασσα, η αμμουδιά του είναι ευχάριστη και καθαρή και γενικά το περιβάλλον σε ενθουσιάζει, ιδιαίτερα όταν φυσάει ο δροσερός μπάτης. Έχει τακτική συγκοινωνία με Αγιά και Λάρισα. Λειτουργεί Δημοτικό Σχολείο και υπάρχαι ιερός ναός στη μνήμη της Αγίας Αννας. Σήμερα, είναι παραθεριστικό κέντρο, διαθέτει για ενοικίαση πολλά δωμάτια, καθώς και μια σειρά από ωραιότατα κέντρα.

(Βιβλιογραφια: Τάκη Καρδάρα  “Αγιοκαμπίτικα Ακρογιάλια”) 

 

 

 

 Η γραφικότητα των γρι-γρι: Θαλασσινές εικόνες

Μια γραφικότητα που άξιζε να τη δει κανείς ήταν η προετοιμασία των γρι-γρι για το βραδινό τους ψάρεμα. Αραδιασμένες  βαρκούλες  η μια κοντά στην άλλη ξεκινούσαν για τη νυχτερινή τους έφοδο, που γίνονταν πότε στο κάβο Δερματά και πότε στον κάβο του Σκιαθά. Κατάσπαρτο φαινόταν το Αιγαίο τη νύχτα καθώς άναβαν οι λάμπες των γρι-γρι. Καπεταναίοι από το Κεραμίδι χρόνια ψάρευαν στον Αγιόκαμπο γιατί τον έβρισκαν ιδεώδη τόπο για το ψάρεμα, ιδιαίτερα του γαύρου, που γινόταν ανάρπαστος στο Βόλο, στις βιοτεχνίες αλιπάστων. Επίσης πολλοί άλλοι καπεταναίοι από τις γύρω περιοχές Χαλκιδικής, Πλαταμώνα, Στομίου, προτιμούσαν για ψάρεμα τον Αγιόκαμπο. Οι αγορές της  Αγιάς, της Λάρισας και του Βόλου γεμίζουν καθημερινά μέχρι και σήμερα από φρεσκότατα ψάρια.

Πολυδένδρι

Στα όρια του Αγιοκάμπου, στο Μαυροβούνι, βρίσκεται το δάσος Πολυδένδρι, από τα ωραιότερα της χώρας μας, το οποίο έχει ανακηρυχθεί από την Ευρωπαϊκή Ένωση εθνικός δρυμός, με δρυς, οξιές, έλατα και καστανιές. Εκεί βρίσκεται και το Μοναστήρι της Παναγίας.Το υπέροχο αυτό δάσος ήταν το αγαπημένο της βασιλικής οικογένειας των Γλύξμπουργκ, και μάλιστα της ανήκε μέχρι που έληξε οριστικά το θέμα της βασιλικής ακίνητης περιουσίας. Σήμερα θεωρείται ένα από τα πιο οργανωμένα δάση αναψυχής στην Ελλάδα. Το δασαρχείο της περιοχής έχει κάνει εκπληκτική δουλειά με χώρους διαμορφωμένους για περιήγηση, πικνίκ, πεζοπορία ή ποδήλατο. Εκτείνεται σε 35.000 στρέμματα από τα 1.000 μ. υψόμετρο μέχρι τις ακτές του Αιγαίου.